Dad, what is corruption?

“Dad, what is corruption?” was asking my ten year old son while I was driving to Jejuri (temple). I told “Beta, people pay extra money to get their things done and they break the rule. See for example, we are standing in queue for parking and someone offers extra money to parking person and he gives our place to that person, is corruption. Both, the one person accept the bribe and the one who pays are doing corruption”.

We reached temple by 5 pm (as we started late) and we wanted come back before its dark. As soon as we reached on top, many pujaris surrounded us if we want to take “direct” darshan and perform special puja. It will be Rs. 50 per person. I thought there is no rush and let’s take darshan by line only. But when we reached to point where line started, it was long line and minimum another 90 minutes will be needed to reach inside.

Before we think next, another person came and he asked for “direct darshan”. I looked as Swapnita and we kind of decided to go for it. Immediately, that man took us to counter where special darshan pass are sold. We got direct entry and we were out in next 15 minutes. Quick! All the people standing in line were kept on hold until we are done and another few who paid for direct entry.

While, I was driving back, I was feeling something wrong. Just few hours ago, I was explaining my son what is corruption. How someone bypasses the rule by paying extra money. I said thank god that my son didn’t ask me why we are paying more. I had no answer to justify that.

Then so many questions came to my mind.. Is it ethical to pay extra money and go ahead in line? May be it is official, but should we have that system in place? Almost all temples in India have two (or more) lines as per you pay. Free, Deluxe, Super Deluxe.. wow!

But, is it happening only in temple? No. We have “free” seat and “paying” seat in colleges. We have “First class” or “business class” in all journeys. Is that fair enough?

Can we stop it? May be the temple (or college) needs the funds to run their system and maintenance? But is that the only way doing it? Can we not have same rules for all?

So many questions and I do have answers.. Am I thinking like communist? Is it bad to be communist?

I would like to post these questions to you now. Can Anna Hazare and Lokpal bill stop this official corruption?

Sanjay Sonar

सागरा प्राण तळमळला...

येत्या ऑक्टोबर मध्ये मला अमेरिकेतून परत यायला ३ वर्ष पूर्ण होतील.. 

१५ ऑगस्ट निमित्त मला सांगावेसे वाटते कि मला तिथे कायम स्थायिक होता आले असताना मी परत का आलो ते.

बरेच भारतीय परत येतात ते नाईलाजाने.. आणि जे थोडे फार स्वेच्छेने येतात, ते ४ शिव्या अमेरिकेला, तिथल्या संस्कृती ला देतात.. आणि भारताचे गुणगान करतात. (अर्थात त्यात वाईट काहीच नाही)

मला असे वाटते कि, अमेरिका वाईट नाही. तिथले शिक्षण सुद्धा वाईट नाही.. हवा पाणी, राहणीमान, सुरक्षितता, शांतता, सर्व बाबतीत भारताच्या मानाने अमेरिका सरस आहे, ह्या बद्दल वाद नाही. संस्कुती म्हणाल तर, भारतात शहरांची संस्कुती सुद्धा कालानुरूप बदलत चालली आहे. अगदी भारतीय खेडे गाव सुद्धा बदलले आहे.

मध्यंतरी कोणीतरी मला विचारले कि अमेरिकन संकृती चांगली कि आपली? मुळात दोन्ही देशांना संकृती आहे, हेच किती चांगले आहे. दोन्ही देशांची संकृती भिन्न आहे, पण वाईट कुठलीच नाही. पायी चालणाऱ्या लोकांना आधी प्राधान्य द्यायचे, उगाच होर्न वाजवून त्रास द्यायचा नाही, रांगेची शिस्त,  अश्या किती तरी गोष्टी आहेत कि ज्या मुळे अमेरिकेचा हेवा वाटतो. तर दुसरीकडे वडील धार्या लोकांचा मान, मुलांसाठी वैयक्तिक गोष्टींचा त्याग, पाहुणचार, विविधता, अश्या अनेक गोष्टी फक्त भारतात आहेत.

थोडक्यात काय, दोन्ही कडे चांगल्या वाईट गोष्टी आहेत.

मग अमेरिका इतकी छान असताना under  developed भारतात परत येण्याचे कारण काय?

कारण असे कि.. मी भारतीय आहे.. कारण असे कि अमेरिका छान आहे, पण तो माझा देश नाही. माझा देश जगात भारी आहे असा माझा दावा नाही.. पण तो माझा आहे. आणि जगासमोर अभिमानाने जावे असाच माझ्या देशाचा इतिहास आहे. लाज वाटावी अश्या काही गोष्टी हल्ली घडत आहेत, पण चांगले वाईट सगळे माझे आहे! माझ्या मुळे आहे.

हि भावना मला प्रकर्षाने सावरकरांच्या "सागरा प्राण तळमळला" ह्या गाण्याने जाणवली.. “युरेका” असे झाले तेव्हा कॅलिफोर्निया मध्ये head phone वर हे गाणे ऐकले तेव्हा. लगेच विनय (रानडे) ला फोन केला.. परत येणार हे नक्की असे सांगितले..

एक एक ओळ अशी भिडते बघा.. (http://www.geetmanjusha.com/marathi/lyrics/567.html)

अमेरिकेला जातानाचे मनातले विचार .. “अन्य देशी चाल जाऊ, सृष्टीची विविधता पाहू"

तिथला गोडवा सुद्धा कंटाळवाणा झाली कि वाटते ... "फुलबाग मला, हाय पारखा झाला.. सागरा प्राण तळमळला"

आंतरराष्ट्रीय स्थरावर भारताला डावलले कि असे वाटते..

"मन्मातेला अबल म्हणुनी फसवीसी, मज विवासना ते देती

तरी आंग्लभूमी भयभीता रे, अबला न माझी हि माता रे ..."

काही कारणाने परत येताना उशीर झाला आणि वाटले...

"शुक पंजरी वा हरीण शिरावा पाशी, हि फसगत झाली तैसी

भूविरह कसा सतत साहू या पुढती, दश दिशा तमोमय होती..."

पुढचे कडवे अगदी चपखल..

"नभी नक्षत्रे बहुत, एक परी प्यारा मज भारत भूमीचा तारा

प्रासाद इथे भव्य, परी मज भारी आईची झोपडी प्यारी

तिजवीण नको राज्य, मज प्रियसाचा वनवास तिचा जरी वनीचा

भुलविणे व्यर्थ हे आता रे, बहुजिवलग गमते चित्ता रे...."

पुढे काही सांगायला नकोच!

जय-हिंद!

What can you do for your country?

John F Kennedy said in 1961, ask not what your country can do for you - ask what you can do for your country. Today, our India is completing 64 years of freedom. I just thought that what we all can do for our nation.

There was ad campaign for “Save Tigers”. After looking at the ad, I thought what I can do for saving tigers; but I couldn’t get answer.

Well, if not that what are the things which you and I can do for our country. I listed few things which we can do..

• Pay your taxes honestly – We all try to see all possible options to get away from paying taxes. Get all benefits which are legal, avoid producing fake bills. Your money will help to build the nation.
• Ask for bill with VAT number for any purchase from shop
• Keep our country clean – Its simple thing which we never bother about. If you and I are not cleaning roads, why should we throw chocolate wrapper on road? Just simply carry our garbage with you and put it in dust bin only. Also, let’s not spit on roads. For that matter, why should we spit any where else other than  wash basin?

• While driving we can do lot many things –
• Do not blow horn until it is necessary
• Allow pedestrians first to cross the roads
• Be kind at lower powerful vehicles like bicycles
• Allow other vehicles to go first in traffic jam conditions
• Help people mate in accident, even though many people circle out the place, believe me not even 1% are there to help
• Switch off engine at signals
• Do not negotiate with poor service giving sellers like vegetable sellers or cobblers. If the person is making profit or not, you can make it out from his/her outfits. You better will save more money when you try to get discount in big shops.
• Do not give any cash to beggars. I would prefer to give them job (short time) or food to eat.
• Reject service offered by child labour like restaurants or workshops
• Do not take or give bribe for any thing. I experienced that it takes less time when you go by ethical way.
• Use cotton bag instead of using carry bag for shopping
• Save water of any kind – Many people in our county don’t get water for drinking also
• Get your bicycle repaired and use it for short distance travel
• Be proud as Indian all the time. We got freedom just 64 years ago. We are still developing and we have way to go!!

Sanjay Sonar
Pune

पु॰लं॰चे एक प्रेरणादायी पत्र

पु॰लं॰च्या पहिल्या स्मृतिदिनाच्या दिवशी लोकसत्तेने एक लेख प्रकाशित केला होता ज्यामध्ये    
पु॰ल॰ आणि सुनीताबाई यांच्या या देण्याच्या आनंदाचं अतिशय निर्मळ विवरण स्वत: पु॰लं॰नी एका
पत्रातून केलेलं आहे. या पत्रात पु॰ल॰ सगळ्या आयुष्याचं सार सांगून जातात. आपण जगायला का   
आलो इथपासून ते आयुष्याचा सर्वोत्कष्ट बिंदू इथवर ते सारं सांगतात. या पत्राचं निमित्त ही तसं
वेगळं आहे. पु॰लं॰चे नातेवाईक, चंदू ठाकूर हे लष्करात - हवाई दलात होते. त्यांच्या जवळच्या    
मित्राचं विमान अपघातात निधन झालेलं होतं. अशा प्रसंगी आयुष्याबद्दलच निराशा वाटून त्यांनी
पु॰लं॰ना एक पत्र लिहिलं. त्याचंच हे उत्तर.


१० जुलै १९५७,                                                               
                                                                           
प्रिय चंदू,                                                                  
रात्रीचे पावणे अकरा वाजले आहेत आणि मी रेडिओतून एक संगीतिकेचा कार्यक्रम प्रोड्यूस करून    
आताच घरी आलो आहे. तुझे पत्र वाचले. सुनीता सातार्‍याला बाबांकडे गेली आहे. वास्तविक पत्र  
तिला आहे पण तुझ्या पत्राला उत्तर लिहावेसे वाटले म्हणून उत्तर लिहायला लगेच बसलो. मला   
गेल्या कित्येक दिवसांत शांतपणे स्वस्थ बसायला फुरसदच मिळाली नाही. हा ऑपेराच घे. गेले आठ  
दिवस मी राबतो आहे. आज ९॰३० ते १० हा कार्यक्रम झाला. स्वर हवेत विरून गेले. मला फक्त  
थकवा उरला आहे. मी विचार केला - फक्त थकवा च उरला आहे का?                       
वास्तविक विचार केलाही नसता. लाथ मारून वळकटी उघडली असती आणि घोरायलाही लागलो   
असतो. पण तुझ्या पत्राने थकलेल्या अवस्थेतही विचार करायला लावले. आणि जसजसा विचार येईल 
तसतसा मी लिहिणार आहे. किंवा पेन आणि कागदाच्या सहाय्याने विचार करणार आहे.         
तुझ्या सर्व पत्राचा सारांश हाच आहे की हे सारे आहे तरी काय? जुन्या लोकांनीही हा प्रश्न   
विचारून घेतला आहे. कस्त्वम? कुत: आयात:? तू कोण आहेस? कुठून आला आहेस?                 
पण सगळ्यात महत्वाचा प्रश्न मला वाटतं हा नाही. तू कशासाठी आला आहेस हा प्रश्न महत्वाचा
आणि काण्ट पासून विनोबांपर्यंत सर्वजण त्या प्रश्नाचं उत्तर शोधत आहेत. त्या थोरांच्या मानानं
आपण अल्पमतीच.                                                              
पण तू कशासाठी आला आहेस? हा प्रश्न सुचण्याचं भाग्य ज्यांना ज्यांना लाभलं; ते तुझ्या पत्रामुळं 
तुलाही लाभलं आहे, असं मला वाटलं; ते धन्य आहेत. हा महान प्रश्न आहे. मनाच्या महान अवस्थेत 
हा प्रश्न सुचतो.                                                             
तुझं विमान ज्याप्रमाणे जमिनीवर स्वत:चा पंखा नुसताच फिरवीत राहिलं तर त्याला अर्थ नाही 
त्याचप्रमाणे मन देखील जागच्या जागी नुसतं घुमत राहिलं तर त्याला किंमत नाही. जमिनीवरचे  
पायच सोडून एक उड्डाण घ्यावं लागतं आणि अलिप्तपणाने भूगोल पाहिल्यासारखा जीवनाचा विचार
करावा लागतो.                                                              
पण हा विचार करताना आपल्याला त्याचे उत्तर देण्याची ताकद आहे, अशा अहंकारानं जर विचार 
सुरू झाला तर उत्तर कधीच सापडत नाही. त्याला संपूर्ण निर्मम व्हावं लागतं आणि घोडे पेंड खाते
ते इथेच.                                                                    
तू तुझ्या पत्रात अखिल स्त्री जातीला अत्यंत हीन लेखून मोकळा झाला आहेस. बायका मूर्ख! का -
तर तुला त्यांच्यात अजिबात अर्थ आढळत नाही. पण अशाच तुला मूर्ख वाटलेल्या बाईचं छोटं पोर 
पाहिलं आहेस न तू? त्याचं ती सर्वस्व आहे कारण त्याच्या सुखदु:खाशी तिच्या इतकं कोणी रममाण 
झालं नाही. आणि माणसाला काय हवं असतं ठावूक आहे? स्वत: शी एकरूप होणारं दुसरं कोणीतरी! 
काय भयंकर अहंकार आहे नाही?                                                   
तुझ्याशी स्वत:चं ‘स्व’त्व विसरून आपलं सर्वस्व अर्पण करणारी व्यक्ती हवी आहे. पण तू असा    
विचार केला आहेस का? तू कुणाच्यात तुझा '‘स्व’ अर्पण करायला तयार आहेस का? निर्मम होऊ  
शकतोस का? नाही! तू होऊ शकत नाहीस. मी होऊ शकत नाही. होऊ शकतात फक्त स्त्रिया.   
ज्यांची तुला अजून ओळख पटली नाही.                                              
तुझी आई पहा. ती आप्पांसाठी जगते. तिला वैयक्तिक महत्वाकांक्षा नाही. सुनीता स्वतंत्रपणे खूप
गोष्टी करु शकली असती. तिच्यात असामान्य बुध्दीमत्ता आहे. पण तिने आपले सर्वस्व माझ्यासाठी
ठेवले. माझ्याशिवाय तिला विचार नसतो. इतके आपण पुरुष समर्पणाच्या वरच्या अवस्थेला नाही  
जाऊन पोहोचत. दु:खे निर्माण होतात ती इथे!                                      
तू सदैव                                                                     
  मृत्यूच्या छायेत वावरत असतोस. मी देखील ऑफिसमध्ये रोज सोनापुरावरून जातो. अनेकांची     
अंतिमयात्रा मला दिसते. विचार येतो सारा अट्टाहास यासाठीच का करायचा? लिहायचं -    
नाटकं लिहायची - विनोदी साहित्य लिहायचं-गायचं - गाणी करायची - कशासाठी? शेवट तर  
ठरलेलाच आहे. पण हे सारे विचार कुठून उत्पन्न होतात. त्याची गंगोत्री कोणती? त्याची      
गंगोत्री आपल्या अहंकारात आहे. मी आहे तर जग आहे. किंबहुना सारं मला आवडेल असं असलं तरच   
त्या अस्तित्वाला किंमत आहे. या विचारातून नक्की काही संभवत असेल तर दु:ख! निराशा!. तुला
असल्या निराशेने घेरले आहे.                                                      
तुला वाटतं मी फ्लाईंग का करावं? चंदू - कारकुनांनी तरी मानेचा काटा मोडेपर्यंत का झिजावं? 
भंग्यांनी संडास साफ का करावे? स्त्रियांनी बाळंतपणाच्या यातना का भोगाव्या? इतकंच काय   
गाणाऱ्यांनी का गावं? चित्रकारांनी चित्रं का काढावी? जगात कुणी कुणाला दु:ख का द्यावं या
प्रश्नाइतकाच जगात कुणी कुणाला आनंद तरी का द्यावा हा प्रश्न विचारता येण्यासारखा आहे.  
शहाण्यांनी या प्रश्नाच्या मागे लागू नये. कारण हे सारं काय आहे कशासाठी आहे याचं उत्तर    
कुणालाही सापडलं नाही. हे आहे हे असं आहे. यात आपल्याला होऊन अर्थ निर्माण करायचा आहे.  
नाही तरी फूल म्हणजे काय असतं? काही स्त्रीकेसर काही पुंकेसर एक मऊमऊ तुकड्यांचा पुंजका एवढंच
ना? पण आपण त्याला अर्थ दिला. कुणी ते प्रेयसीला दिलं. कुणी देवाला दिलं. कुणी स्वत:च्या  
कोटाला लावलं आणि फुलाला अर्थ आणला. जीवनालाही असाच अर्थ आणावा लागतो. आणि तो अर्थ
काहीतरी घेण्यात नसून काहीतरी देण्यात असतो. जीवनाला आपण काहीतरी द्यावे लागते. अगदी 
निरपेक्ष बुध्दीने द्यावे लागते. आणि मग जीवनाला अर्थ येतो.                           
हवेत विरणाऱ्या अल्पजीवी स्वरांची संगीतिका आज नदीत दीपदान करतात तशी मी सोडली.    
कुणाला आवडेल कुणाला नावडेल. कुणी माना डोलावतील कुणी नाकं मुरडतील. मला त्याचं दु:ख वा 
आनंद होता कामा नये. दु:ख झाले पाहिजे ते देताना झालेल्या चुकांचे, अपूर्णत्वाच्या जाणीवेचे    
. आनंद झाला पाहिजे ते करताना झालेल्या तन्मयतेचा! बस्स. एवढेच करण्यासाठी आपण इथे आलो  
आहे.                                                                       
तुकोबा म्हणतात याचिसाठी केला होता अट्टाहास, शेवटचा दीस गोड व्हावा. मी म्हणतो     
रोजचा दीस गोड व्हावा हा अट्टाहास हवा. कारण रोजच्यातला कोणता दिवस शेवटचा आहे हे  
कधी कुणाला आधी कळलं आहे? आईला पोरापासून काही घेण्याचा आनंद कुठे असतो? पोराला       
जन्मल्यापासून ती देत येते. तू कधी वासरू पीत असताना गाईचे समाधानी ध्यान पाहिले आहेस का?
                                                                           
जीवनाचा मळा आपण शिंपावा. उगवलं तर उगवलं मग कुठल्याही क्षत्रात तू ऐस. वैमानिक ऐस अगर
हमाल ऐस. बोजा टाकायचाच आहे. तो आनंदाने टाकावा. वैतागाच्या ठिणग्या लगेच पायाखाली  
विझवाव्या. वैताग कंटाळा मलाही येतो. क्षुद्रपणा दिसतो. स्वार्थ दिसतो. पण तसा        
आपल्यातही कुणाला आढळणार नाही ना याची चिंता असावी. म्हणजे मग जगण्याला धार येते.    
मनाचा आम्ल झडतो.                                                           
तू हे फिलॉसॉफर वाचण्यापेक्षा ललित लेखक वाच. डोस्टोवस्की - गोर्की - डिकन्स - शेक्सपियर 
वाच. जीवनाला रंग देणारी माणसे ही. तत्वद्न्यांचं आणि माझं कधीच सूत जमलं नाही. शून्याला  
भागत बसणारी मंडळी करायची आहेत काय? त्यापे्क्षा तुझ्या दारासमोर फुलबाग करायला लाग!  
जीवनाचा आनंद अत्तराच्या कुपीतले झाकण उघडल्यासारखा दरवळायला लागेल आणि ऐसा मझा येईल!
                                                                           
लग्न जरूर कर, पण गरिबाच्या रसिक सालस पोरीशी कर. तिला चित्रकला येत असावी. तिला ते
नाहीतर संगीत यावं. पण केवळ दिखाऊ ऍकम्प्लिशमेंट्स नव्हेत हं. अगदी खऱ्या तिला आपल्या     
कलांची जोपासना करता येईल अशा स्वास्थ्यात ठेव. ती तुला जीवनाचं नवं दर्शन घडवील आणि   
चंदोबा ही शक्ती फक्त स्त्रीत असते. परमेश्वराची ही अगाध कृती आहे. साऱ्या जिवीताची जी  
प्रेरणा आहे, ती स्वत:ही हे पुष्कळदा विसरते आणि वेड्यासारखे वागते. हे दुर्दैव आहे.          
तुझे सोबती अचानक गेले आणि तुला दु:ख झाले. साहजिक आहे. अंतर्मुख होणंही साहजिक आहे. तू    
म्हणतोस की their deaths were not justified. My dear boy, whose deaths are  
justifiable?                                                              
माझा एक भाऊ औषधांच्या अभावी वयाच्या अकराव्या वर्षी वारला. माझे                  
  वडील अत्यंत निर्व्यसनी होते, निष्पाप होते, प्रामाणिक होते. ते पन्नाशीच्या आधी        
हृदयविकाराने वारले. परवा मुंबईत गोळीबारात माणसं मेली. आणि हिरोशिमा? त्याबद्दल      
लिहायला हवं का?                                                            
ज्या दिवशी जन्माला येणं जस्ट्फाइबल होईल त्या दिवशी आपण मरणाचं जस्टिफिकेशन शोधत बसू.  
पण आज हाती आलेल्या क्षणाचं सोनं करायचं आहे.                                      
जीवनाच्या त्या क्षणांची मजा हीच की ते दुसऱ्याला दिले तर त्या जीवनाचं सोनं होतं नाहीतर 
शुध्द माती. आपलं जीवन मातीमोल वाटायचं सुध्दा एकच कारण की मला दुसऱ्याच्या जीवनात सुख 
कसं देता येईल याचा विचार अस्वस्थ करीत नाही. आणि तो ज्यांना अस्वस्थ करतो ते भाग्यवान  
जीवनाला अर्थ आणतात.                                                        
तुझं पत्र मी सुनीताला पाठवीन. तिचं उत्तर तुला येईलच. १२ वाजत आले. आता थांबतो.       
                                                                           
कळावे,                                                                     
                                                                           
भाई.                                                                      
     

राम नदी काठच्या भुताची व्यथा

Original Post Date - 26 Jan 2011

आज १०-१२ वर्षे झालीत मला इथे राम नदीच्या काठी गुण्या गोविंदाने राहायला.. पण परवा ३ डिसेंबर ला माझी पुरती झोप उडाली..

जवळच एका मोठ्या साहेबांचा बंगला आहे.. बंगला कसला, महालच म्हणा कि.. साहेबांच्या मुलाची सोयरिक दिल्ली च्या मुलीशी आणि मुलीचे लग्न म्हणे एका माजी क्रिकेट पटूच्या मुलाशी जमले (कि झाले?).. असे परवा एक पत्रकार भूत सांगत होता.

असो.. आम्हाला काय त्याचे सोय-सुतक?

 पण.. ३ डिसेंबर ला कसला तरी (कदाचित आपल्या व्याह्यांना खुश करण्यासाठी)  कार्यक्रम साहेबांच्या घरी होता.. आता साहेबांचे तसे कौतुक आहेच मला.. एकतर मराठी असून धंदा करतात.. शिवाय हेलीकॉप्टर्स पण आहेत त्याच्या कडे.. (त्यांचे हेलीकॉप्टर कमळवाले, धनुष्य-बाणवाले सुद्धा सर्रास वापरतात म्हणे.. सह्याद्रीचे फोटो काढण्यासाठीच हो..)

संध्याकाळी ७ वाजता सुरु झालेला कार्यक्रम छान पैकी हेड-फोन लावावेत इतका छान कानावर पडत होता.. हळू हळू तो आदळू लागला.. पण असते एकेकाला हौस म्हणून सगळे गप्पा बसले.. डेसिबल कि काय म्हणे सगळे धाब्यावर!!

रात्र झाली.. सभ्य माणसाच्या भूतासारखे आम्ही झोपायचा प्रयत्न करू लागलो.. पण तो (कर्कश्य) आवाज काही झोपू देईना..

साडे अकरा वाजले .. मग मी १०० नंबर वर फोन केला.. शंबर नंबर वाले पण एक नंबर आहेत... म्हणाले “हो का? असा का? कुठे? मघाशी तुम्हीच फोन केलात ना?” मी म्हटले अहो नाही.. आताच फोन करतोय.. सुप्रीम कोर्टाची ऑर्डर आहे रात्री १० नंतर .. वगैरे वगैरे..

“आमचा शिपाई गेला आहे.. होईल बंद इतक्यात.. “

साडे बारा वाजता पुन्हा फोन केला.. पुन्हा तेच.. “हो का? अजून बंद नाही झाला? आमचा शिपाई गेला आहे.. होईल बंद इतक्यात..”

एक वाजून १० मिनिटे .. “हो का? अजून बंद नाही झाला? ... तुम्ही.. अच्छा तुम्ही भूताजी बोलताय ना? राम नदी च्या काठी राहता? बरोबर?”

मी वैतागून.. "साहेब, तुमच्या पुढे कॉम्प्युटर आहे आणि तुम्हाला कॉलर आयडी वरून सगळे काळात असेल हे माहीत आहे मला.. "

..नाही, तसे नाही.. आम्ही २-३ वेळा माणूस पाठवला आम्ही तरी अजून काय करणार?

थोडक्यात, माझा नाव पत्ता सांगून साहेबांनी माझा पत्ता कट केला.. तुम्ही पुन्हा फोन केलात तर तुमचे नाव,नंबर बंगल्या वाल्या साहेबांपर्यंत पोचेल..अशी गोड धमकी मला मिळाली होती..

शेवटी, रात्री २ वाजून २० मिनिटांनी बंगल्या वाल्या साहेबांना आमची दया (भूतदया) आली!!  मुन्नी बदनाम हुवी "क्ष क्ष" तेरे लिये.. अशी आरोळी माईक वरून झाली.... दुसर्या दिवशी पेपर मधून काही बातमी आली असेल.. पण काही नाही.. साहेबांनी सत्ताधारी आणि विरोधी दोन्हींना खिशात ठेवले असल्याने कोणी चकार काढला नाही..

हेच जर का माझ्या सारख्या सामान्य भुताने केले असते tar.. ४-५ सायरन वाल्या गाड्या आल्या असत्या आणि मी तुरुंगात बसलो असतो.

शेवटी, बळी तो कान पिळी!!

Engine Vs Horn

Original Post Date - 21 Jan 2011

Today, while riding on my bike on Pune road, I realized that “No matter how powerful your engine is, you must have good loud horn to move forward on Pune roads”.

How true this is in life also, isn’t it? No matter how qualified, experienced or capable you are, until you have good (self) marketing skills you can not get what you deserve.

We are living in modern world where that sharp eye sight which could see the difference between real and unreal is not there. Therefore, we need look polished to look good. J

I remember one childhood story about the old man and his sons…it was something like this..

There was a wood merchant living is small town of India. He was having good sense of which wood is good or bad and which is precious like sandalwood. Unfortunately, none of his sons were in this business. During his last days when he felt that he may not live longer, he called his sons and told that after he dies, he should be burnt using the sandalwood logs kept on the roof and remaining wood can be sold and they can share the money.

After few days when he passed away, his obedient sons went on roof and tried to find the sandalwood. They saw there are two types of woods on roof, one were in large quantity and in very raw form and another one was smaller in quantity but in finished and polished form. All of them saw each other and questioned which one is the sandalwood?

Based on the logic that our father must be keeping only better quality wood in fished format, they picked up the finished form of wood and used that for burning the merchant’s body.

After few days, they called one buyer to see the wood; he immediately found that which one is real sandalwood. They realized that how great there father was as he left tons of sandalwood for them. However, they could not fulfill his last wish.

So the moral of the story, be presentable!!

Sanjay Sonar

Income Tax

Original Post Date - 10 Jan 2011

For some reason, I hate unethical but legal practices more than illegal but ethical once.

e.g. Income tax – lol

On serious note, I have some views and counter views for paying income tax.

Views-

First of all, I wonder how come govt decides on the magic figure of 30% tax.

Here are my reasons that why I don’t deserve to pay that much tax..

• I have my own house purchased from private builder (I have no flat in Adarsh society or similar, I swear!). Neither my house is from MHADA, CISCO or HUDCO.
• I have taken loan from bank, with market interest rate and I am paying that back also.
• I purchase drinking water (cane) and utility water (tanker).
• My family is using private hospitals for any health problems. We have not seen any govt hospital till date (luckily!).
• My kids are going to private schools and no subsidy in fees.
• I am paying toll on almost each and every good road when I use it.
• Government is no longer giving me high subsidy in Petrol and LPG.
• I am paying electricity bills with highest per unit rate as I use it lot! (Thanks to load shedding which try to save some units)
• I am paying for parking on road, malls, multiplexes
• I am not entitled to use “rationed” food as I am not BPL
• I have private security at my complex.
• I am paying fat ticket prices for travelling as I go by private travels.

So, all in all, other than securing borders and keeping law and order in city, I rarely get any returns out of my 30%. I should pay taxes but not that much.

And again, why 30%, why government doesn’t make it 50% or 70%? Who will stop them?

Counter view –

I just returned from my college’s Alumni function. It is fully government aided college in Mumbai. Now even those fees have increased, but during my time, I took education with very less than private (even art and science) colleges.

I have used (and misused) pure corporation water for many years.

If not me, but my many poor countrymen need government hospitals.

If not my children, but next generation of my nation need education.

May be I don’t need MHADA house, but my dear solders and policemen need it.

With this, I accept that I must pay taxes but I wish that those are fully utilized for my nation and should not go to few people’s pocket.

May be this 30% will come down to 10%, when all my countrymen are self sufficient and are eligible to pay taxes. And more importantly all shop owners, businessmen, doctors, lawyers, film actors, sports persons CAs pay correct taxes.

Jai-Hind!!

Sanjay Sonar

Life after 3 Idiots

Original Post Date - 9 March 2010

The day I saw 3 Idiots (3I), I was charged about talking about it with my friends, especially hostel friends, engineering college buddies. At the same time, there was some negative feeling about something.. which I found later.

3I is “juice” of life in engineering college or any professional education for that matter. I liked the way movie give impotence to “learning/innovation” than “scoring”. I like the way “ratta” man, Chatur is projected. However, there is some mismatch shown like if the person checking the paper expects the “standard/typical” bookish answers, then how Rancho can still be a topper. Well, forgiven!!

Fortunately, I was lucky to get good teachers in my college who never taught us for scores. However, one thing which I hated in college was “submission”.

I mean, why the hale I should write the same thing again, if it’s just copy and paste. (Chatur of our class used to call it “Makkhi to Makkhi” copy, which means, if there is makkhi dead (fly) on the original paper, then you also put dead makkhi on the same line)

I remember one big incident of this Makkhi to Makkhi submission. Four of us were seating for Microprocessor viva (orals). Our professor opened one journal (I think, it was Raj), then asked all of us to open our journal (same page). He pointed to the line where all of us wrote word “mercury”. He asked asking one by one to all, why mercury is used here? First was Preeti, then Sonali, Me, and then Raj. We started thinking and talking like.. “It’s like.. you know.. we .. actually.. not sure..”. Raj was smart (I hope still he is). He started explaining, how mercury help ..it’s due to it’s temperature.. Expansion.. blah-blah blah..

Then peacefully, our dear professor said “Guys this is Microprocessor, why will you use Mercury here.. the correct word should be “Memory”. Lol

We all wanted to roll of the floor to laugh, but we had to control. We (the entire class) had copied word Memory as Mercury. Wow!! As if it was not enough, we were trying to justify that why mercury is used in Microprocessor

Couple of parts, I didn’t liked about the 3I are as follows.

Well, we have seen in Munnabhai that how medical college ragging is turned away by sanjubaba. It was funny! Same thing, 3Is trying to show, again as part of fun. But the question is “Is ragging really funny”. I was lucky to get escape from it as I was in to direct second year. However, I have witnessed it in our hostel. It’s terrible who undergoes it. I am not saying that ragging will impact the student and they will take life. That is still there, but it’s hardly 1-2% of victims. I am more concern about the rest who are survived. Many of them are ones who are taking ragging (kind of revenge) next year. Ragging is not just punishment or humiliation. It makes you insensitive. I have seen pupil who are very sincere and dedicated before ragging and all of sudden there angle to look at the life changes. The think that “goodness” is your “weakness”. It kills the sensitive caring person and then entire life he becomes ruthless. I am not saying all of they become like that, but yes many of them can become like it.

Showing ragging is no longer funny to me. Let’s reject it!!

Second thing in this movie is vey popular among teenagers is “I quit”. Stylist sue side note, Isn’t it? Many have committed and more are in pipeline (Thanks to Media). What was need of showing such a negative part of the life which so much glamour? Poor students don’t even know what strength they have. They think that filing patents on our name and becoming topper like Rancho only is “winning”. Raju you could have shown “hero” as loser. That would have saved many real life “heros”.

Well, I have my own opinions about how life is more beautiful. I will write about it later.

All in all, 3 idiots was a good to watch. It was certainly more that a movie. Otherwise, I would have not written this much if it was “kuch kuch hota hai”.

Sanjay Sonar

Why Cricket?

Original Post date - 4 March 2011

I sometime thinks that why any other sports hero is not as popular as Sachin? E.g. Vishwanath Anand or Pace is also very good in their games. Then why only cricket?

Why we get involved so much in this sport?

I have my own thoughts on “Why cricket?” I have found top five reasons for why cricket is popular in India? This is nothing to take away from our national sport, Hockey.

1. We are lazy.. Yes, sounds strange but we (Indian) are little lazy. Not that we don’t do the hard work. We do. But we don’t race with time. If we plot graph of progress (or profit) we tend to put efforts or inputs on X axis rather than ‘time’. We do not like to measure anything against time. Many of us must be feeling weird when Match referee panelizes team’s captain for slow over rate.

Coming to the point, many sports like hockey or soccer are ‘time bound’ sports. First half of 35 minutes and next half of another 35. Whereas cricket is based on “deliveries” bowled by bowling team. Runs are on Y axis and overs are  on X axis. We can stop the game at any logical point, say 34.5 overs, 230 runs. After each delivery there is a gap where we can relax (there you go!), think and plan.

2. We love mathematics -  This one everybody will agree that we do lot of calculations. Cricket is the sport where we can analyze the scorecard after years also. Compared to other sports, we can not play graphs like what was calculation when 6^th wicket was down. How many balls were in hand? E.g. If you want to see match history of hockey or tennis then it will be a text commentary that at so and so minute India was in control of game. But there is no “scorecard” as we have in cricket. I just love calculation made when rain comes – D/L method. Wow!

3. Cricket is talked more than played – We just love talking about cricket. I personally don’t play cricket but I follow the game more. And see now, I am not just talking but writing about it. No other sport gives us that much “time” to think, about “what should have been done?”. People have authority to talk about cricket. Typical line talked in Mumbai trains is “lefty right combination rahana mangta hai..”. No one says that Sania should have played that shot like this.

4. We need heros but still we are patriotic – Our history is making someone larger than life, follow him, worship him and try to become like him. Be it Kings, Superstars, Political Heros.. we always need someone whose pictures can be posted on our walls. Other team sports do not indentify or separate out individual performance as cricket can do. Who took wicket or catch? Who scored more runs? In hockey we can say who made how many goals, but how many such goals can one player make in a game?

Compare to other individual sports, like tennis or chess, we have heros there but that’s just not enough as there is no one to compare with. Sachin or Kambli, Yuvi or Kaif, Nehra or Zaheer, Kumble or Raju? These questions won’t come in those sports as there is no other achiever. Additionally, we love someone playing for nation. We feel it terrific when India Won banner comes on a big ground (which is true for Hockey also).

I saw more Indian flags on road on March 1, 2003 when Sachin scored 98 runs to beat Pak in 2003 World cup game.

5. Commercial Break – As I talked about it earlier, we get a logical break after each delivery and much bigger break when over changes. I think, this is the most influencing factor commercially for cricket. Any other sport doesn’t give this much needed liberty to TV channel to show commercials when the game is at its peak. Can you imagine, commercial break just before goal in soccer game. Also, we have drinks break, wickets, injuries, sight-screen disturbance, bad weather, bad light and many more reasons for taking “a short commercial” break.

Jagmohan Dalmiya, Lalit Modi, Bindra, Niranjan Shah all these are by-products of this commercial break. May be to promote Hockey, Suresh Kalmadi will come with new format of game where there will one break after every 10 minutes of game.

Sanjay Sonar

Sachin.. Sach an inning!!

Original Post Date - 4 March 2010

During “Ramayana” period (not Satayug, I am talking about Ramanand Sagar’s Ramayana), when most of middle class was not having TV, there was Reliance world cup 1987. This is when, we (our generation) started understanding and enjoying international cricket.

After just a year, we have got new face of cricket, named Sachin Tendular. Until then, century in one day cricket was very rare. I remember Gavaskar hitting his first (and last) century in Nagpur where Chetan Sharma got his first Hat-trick against NZ.

BCCI was not “super power”ed by Dollar-miya by that time.

I always compare Sachin with Amitabh for some reasons. One of that is they started their popularity among younger generation first. Amitabh’s movies were popular due to his action and comedy among us at very young age. Similarly, we started liking Sachin as he was a stock player. He used to hit back-to-back boundaries to any good bowler. That was the time, when ODIs started becoming neck-to-neck games. Each ball wasted becoming costly. We used to call dot ball as “maiden” ball as we call “maiden over” for run-less over. I used write ball-by-ball scorecard on last page of my college note books.

Rest all is well known to us that how Sachin was promoted to attack first 15 overs and how ODI became high profile sport with lot of money involved in it.

Then and now, every time Sachin hitting runs we feel as if our “bank balance” is increasing by that many. Each century scored by him makes our day. When he gets out cheaply, we show our angers to someone else for no reason.

Personally, I lose 50% of interest in the match when Sachin is not playing. When I check score, I check how many Sachin scored before checking if India won or lost. As many said, if cricket is region then Sachin is god of cricket. Many players came and will come, but Sachin will remain Sachin!!

You know what, I sometime thinks that why any other sports hero is not as popular as Sachin? E.g. Vishwanath Anand or Pace is also very good in their games. Then why only cricket? I have my own thoughts on “Why cricket?”, will share with you very soon.

Sanjay Sonar

थोरांची ओळख

Original post date - 11 March 2010

इयत्ता तिसरीला इतिहासाचे म्हणून आम्हाला "थोरांची ओळख" नावाचे पुस्तक होते. पहिला धडा दादाभाई नवरोझी यांचा होता. सर्व थोर पुरुषांचा अल्प परिचय त्यात होता. सरदार वल्लभ भाई पटेल यांनी स्वतःची गाठ कशी काढली? लाल बहादूर शास्री लहान असतांना अनवाणी शाळेत जायचे. गांधीजी यांची हत्या एका माथेफिरू ने केली.. हे सगळे मला अजूनही आठवते.

जस-जसे आपण मोठे (वयाने) होतो, तस-तशी आपली अक्कल  नको तितकी वाढत जाते. आणि तीही अपूर्ण! Half knowledge is more dangerous म्हणतात ते खोट नाही. (अजूनही पूर्ण शहाणपण आले आहे, असा माझा दावा नाही!)

साधारण पणे जुनियर कॉलेज च्या वयात आम्हाला गांधीजी यांनी कसे भारताचे नुकसान केले..आणि नथुराम गोडसेच कसा भारी.. वगैरे सांगण्यात आले.. आणि मग पुढे जाऊन त्यांचे सत्याचे प्रयोग.. एकूण बर्याच अफवा/अर्धसत्य ऐकून एक मत तयार झाले..

गांधीजी आणि नेहरू यांच्या नावाने कॅन्टीन वर बसून बोटे मोडणे हे सर्व प्रकार सुरु झाले..

पुढे काही दिवसांनी शिवाजी महाराजांबद्दल (ज्यांच्या नावे पूर्ण ४ थी ते १० वी आम्ही गाजवली) काही खसखस पिकू लागली.. कि म्हणे त्यांनी बरीच लग्न केलीत.. असा काळ कि ज्यात दोन लग्न केलेली म्हणे आम्हाला खलनायक म्हणून पहायची सवय.. इथे असले काही कळल्यावर जीवाची उलघाल होणारच!

पुढे तसेच काही मग भगवान कृष्ण ते वीर सावरकर यांच्या पर्यंत ऐकले..

आता जेव्हा डोक्यावरचे पांढरे झाले.. अस वाटतंय कि आपण कुठल्या हक्काने ह्या इतक्या महान लोकांबद्दल आपले मत ठोकून दिले? एक-दोन वर्ष नाही तर त्यांनी उभे आयुष्य आपल्या कार्यासाठी वाहून दिले.. गांधीजी असोत कि सावरकर .. प्रत्येकाचे योगदान अतुल्य आहे! 

त्यांनी आपल्या खाजगी आयुष्यात काय केले याचा हिशेब मांडणारे आपण कोण? तुम्ही आम्ही काय कमी चुका केल्यात आयुष्यात.

वास्तविक पाहता ह्या महान लोकांची ताकत आणि प्रसिद्धी पाहता, त्याचा उपयोग ते स्वतःच्या स्वार्थासाठी करू शकले असते. पण त्यांनी तसे केले नाही.

छत्रपती शिवाजी महाराजांनी जर मुघलांची चाकरी स्वीकारली असती आणि आरामात आयुष्य काढायचे ठरवले असते तर काय हाहाकार माजला असता हे सांगायची गरज नाही. महाराष्ट्रासाठीच नव्हे तर पूर्ण भारतासाठी त्यांचे योगदान अनमोल आहे.

विधायक पद्धतीने स्वातंत्र्याचा लढा चालवणारे गांधीजी, काळ्या पाण्याची शिक्षा अनुभवलेले वीर सावरकर, पंतप्रधान पदाची धुरा सांभाळत लोकशाहीची मुळे रुजवणारे नेहरू... सर्वच आपल्या थोर पणासाठी पात्र आहेत.

दुर्दैव असे कि लहानपणी  थोर असलेल्या ह्या महान लोकांबद्दल अजूनही आपल्या पैकी काही जणांचे मत कॉलेजवरील कट्ट्यावरच्या गप्पांनी प्रेरित आहे. आपल्याला पुन्हा एकदा गरज आहे "थोरांची ओळख" करण्याची.

संजय सोनार